ΠΟΙΗΣΗ……για τον κορωνοϊό

Οι μαθητές του ΣΤ2 με όπλο τη δημιουργικότητά τους και την αισιοδοξία τους εμπνεύστηκαν υπέροχα ποιήματα!!!

«Το μπαλόνι «

                                Σαν μπαλόνι νιώθω την καρδιά μου που έχει εκραγεί και έχει γεμίσει με

                                συναισθήματα  το κενό που έχω μέσα μου.

                              Λύπη! Σαν τράνταγμα, σαν ράγισμα της καρδιάς εμφανίζεται εσωτερικά

                              και σαν βροχή που δεν αντέχει μέσα στο σύννεφο των ματιών και

                              ξεχειλίζει προς τα έξω, με μικρές μικρές  σταγόνες που χαϊδεύουν

                               τα μάγουλα μας. Αυτό ήταν  το πρώτο συναίσθημα.

                              Να και το δεύτερο συναίσθημα. Μα δεν έχει όνομα. Δεν είναι

                              ούτε η λύπη, ούτε η χαρά. Δεν είναι ούτε ο θυμός, ούτε η

                              στεναχώρια. Είναι κάτι που παγώνει και σταματά καθετί

                             που σε κάνει να χαίρεσαι. Νιώθεις φυλακισμένος στο κάστρο

                             των συναισθημάτων σου, δε θέλεις να κάνεις τίποτα. Μόνον

                             αναρωτιέσαι… τι θα γίνει την επόμενη μέρα;

                            Και εκεί που νιώθεις χαμένος και το κενό μέσα σου μεγαλώνει

                           μια σπίθα, μια φλόγα σε γεμίζει χαρά. Λιώνει καθετί που σε στεναχωρεί .

                          Είναι ένα ζεστό συναίσθημα :Η ΕΛΠΙΔΑ

                                                                                                                        Ρ. Μ.

«Δεν αργεί»

Ο κορωνοΐός ήρθε στη γη

και θα παλέψουμε μαζί

πολλοί άνθρωποι έχουν πεθάνει

και δεν είμαστε πια μαζί

Δεν αργεί!!!

Θα βγούμε όλοι βόλτα

και ας έχουμε τώρα κλειστή την πόρτα

Θα περάσει ο καιρός

και όλα θα γίνουν αλλιώς

Μένουμε σπίτι,κουραστικό να το ακούς!

                                                                                     Σημαντικό να γίνει!!!

Γ.Σ

«Μια γροθιά»

Όλοι μαζί μία γροθιά!!!

Μαζί θα νικήσουμε

και θα το καταπολεμήσουμε.

Τους ανθρώπους μας  πήρε μακριά.

Είμαστε στη μοναξιά!!!

Μα έχουμε ο ένας τον άλλον

σε λίγες μέρες πάλι αγκαλιές από κοντά!!!

                                                                  Ε. Σ

«Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ»

Από τη μία νιώθω μοναξιά
που στο σχολείο μου δεν πάω
μα από την άλλη νιώθω ζεστασιά
που είμαι σπίτι και δεν κολλάω.

Τι να την κάνω την χαρά
όταν ο κόσμος έξω πεθαίνει
θα κάτσω σπίτι μου
κι ας είμαι στεναχωρημένη.

                                                         Ε. Δ

«Η βαρετή ζωή»

Μέσα και πάλι μέσα

στο σπίτι τριγυρνώ

δεν έχω τι να κάνω

τι πράγμα βαρετό.

Μου λείπει το σχολείο

και οι φίλοι μου πολύ

ελπίζω να τελειώσει

η βαρετή ζωή.

                                                  Η. Β